Een klein alientje

Het liftavontuur heeft niet langer dan 5 minuten geduurd, er stopte een bus vlak voor onze neuzen, niet naar Somoto maar wel de juiste richting op. We reden door mooie landschappen van groene bergen afgewisseld door rijstvelden. 10 km voor Somoto stapte we uit, dus daar stonden we weer langs de weg met een duim, en nu stopte er veel auto´s!! helaas hadden ze allemaal zo´n geel bordje op het dak met de letters TAXI. We kwamen, 20 cordobaz (€0.68) lichter , aan in Somoto; ren middelgroot stadje waar mannen op ezels rijden met een cowboyhoed op het hoofd. We kwamen voor dichte deuren te staan van het toeristeninformatie centrum, dus onze zoektocht ging weer verder. Na nog geen 30m lopen vroeg een man ons waar we naar opzoek zijn,¨we willen graag naar de Somoto Canyon, met een gids en verblijf bij een nicaraguaans gezin¨. Hij pakte zijn telefoon en begon druk te bellen met een gids. Helaas de gids had andere plannen, de man wees ons de weg naar een andere informatiepunt. We kwamen uiteindelijk bij een openlucht bar/club inclusief 3 zwembaden, perfect voor een poolparty, grootte vraagtekens of we bij het juiste adres waren. De eigenaar was erg aardig en belde met de gids die in onze Lonley Planet stond onder de naam Ricardo Cruz Barrera. Na 20 minuten kwam er een breedgrijnzende man aangelopen, we maakte kennis, bespraken onze wensen en de prijs. We mochten overnachten bij zijn gezin. Hij woonde met zijn vrouw en twee kinderen in een klein huisje vlakbij de Canyon, ze leefde best primitief; poepen in een hokje met een gat, douchen met een emmer water en koken op zelfgestookt vuur…heeerlijk!!

Marinka en ik wilde al snel de omgeving verkennen, op advies van onze gastmoeder liepen we naar de Rio Coco rivier. Het was een mooie omgeving waar kinderen aan het vissen waren, een vrouw deed haar was en ik stond een paar minuten te genieten met mn enkels in het water..wat ben ik bevoorrecht.

Dat is iets wat ik nu al heel vaak voel, de meeste nicaraguanen komen niet verder dan hun eigen stad/dorp, en ik mag de hele wereld rondreizen..waaraan heb ik dat verdient?

Na een tijdje relaxen kwam Ricardo vanaf de andere kant van de rivier aanlopen, en hij had vis gevangen, met zijn zelfgemaakte harpoen en duikbril (ingredienten voor duikbril: autoband, rond glas, veel kit en nietjes). Trots liep ik met zijn vangst terug naar huis, we aten vanavond vis!

Na het eten deed iedereen een beetje z´n ding, beetje lezen, spaanse woordjes leren etc. Ricardo was door een fotoalbum aan het bladeren, ik vroeg of ik mocht kijken. Even later liet ik wat foto´s zien op mijn Ipod, en ook het filmpje van Mark op de trekzak...ze vonden het hilarisch.

Na een nacht van veel draaien werd ik gebroken wakker, het bed was niet meer dan een dun matras met een houtenlattenboden. Na 2 koppen mierzoette koffie en een stevig ontbijt was ik weer fris en fruitig ( jaaa ik drink koffie, niet van harte, meer uit gastvrijheid...samen met mijn medetheeleut Marinka..stoer he!). Stevige stappers aan, reddingvest om en gáán! We kwamen al snel aan bij een rivier, eerst liepen we er omheen maar als snel was het water omgeven door meterhoge rotswanden..de Canyon. We dreven door het water met de stroming me, een natuurlijke wildwaterbaan. Op de helft moesten we van een 8 meter hoge rots springen, op het einde van de tocht mocht ik ook een duik wagen met de zelfgefabriceerde duikbril+harpoen, maar helaas no fish tonight.

Na het avondeten was ik lui een boekje aan het lezen in de schommelstoel. De kinderen waren begonnen aan een potje volleybal op straat en we mochten ook meedoen. Niemand kon het eigenlijk, er waren geen regels, niemand hield de stand bij, maar we hadden wel een hoop lol. Ricardo deed ook mee, nu was het groepje compleet, we hebben gespeeld tot het helemaal donker was. Het volleybalnet werd daarna omgetoverd tot een springtouw, het leven mag hier dan wel heel relaxed zijn, maar springtouwen moest en zou op een onwijs snel tempo. Daarna nog onbekende spelletjes gespeeld, mijn dag was compleet.

De volgende dag afscheid genomen van het gezin, we zaten met Ricardo in de taxi opweg naar het busstation. Hij werd gebeld, en zei dat ik mijn boekje heb laten liggen..met mijn ipod erin!! (Somethings will never change). Nadat zijn dochter de Ipod had gebracht stapte wij de bus in richting Matagalpa.

Matagalpa is een relatief welvarend stadje, met goede restaurants, veel internetcafé´s en barbeque op straat. We hadden een goedkoop gasthouse gevonden en gegeten in een italiaans restaurant. Terug in het hostel hebben we kerstliedjes gezongen, de kerstsfeer zat er goed in. Overdag zijn we op eigen houtje naar Reserva Natural Apante gegaan. Het was een berg met secundaire regenwoud. Veel gekke beestjes gezien, mooie vlinders en een topuitzicht over Matagalpa en omliggende berglandschap vanaf de Mirador. Hier hebben we liedjes gezongen, waaronde de enige echt Go tell it on the mountain.

De volgende dag scheidden onze wegen, het was fijn om met Marinka gereist te hebben maar het is ook weer leuk om je eigen padje op te gaan, en weer een momentje alleen. In de bus naar Granada kwam ik een leraares spaans tegen van mijn spaanse cursus. In Granada heb ik mijn gastgezin opgezocht, sliep in een leuk hostel en deelde een kamer met een (redelijk narcistische) Israelier.

Op zaterdagavond liep ik door de straten van Granada, daar kwam ik de groep belgen weer tegen en ben met hen wat gaan eten. Op de terugweg naar het hostel kwam ik langs een drukbevolkte parque central. Er was luid dansmuziek, en er stonden een groep mensen ergens naar te kijken, bleken er een stel 10-jarige de show te stelen met improviserende dans. Mijn joodse vriend Leon klopte me om mijn schouder, ik haalde twee biertjes en we begonnen lol te maken. Onze aandacht ging niet naar de meisjes, maar naar een dansende mongool (en hij kon dansen), en toen de meisjes stopte, verschoof de aandacht naar hem. Hij werd vergezeld door een zwerver en de act was compleet.
Na wat uitgerust te hebben in het hostel ging ik naar een poolparty waar ik met de belgen had afgesproken, het was uitgestorven maar daardoor hoefden we geen entree te betalen. Na dik een uur stond het vol, maar er was eigenlijk geen sfeer. De afterparty was leuker, in een nicaraguaanse club, hier raakte ik een gesprek met een groep nica´s waarmee ik volgens naar de afterafterparty ging, de karaokebar van nicaragau. Een zeer geslaagde avond, ik stapte 6uur mijn bedje in. Zondag was een echte zondag, hangen op de bank, films kijken en gekaart met meisje van het hostel.

Nu zit ik al een paar dagen in Laguna de Apoyo. Ik werd heel warm ontvangen door de crew, dat deed mij heel goed. Maar het duizelde me de eerste uren, van de laatste herinneringen; Het moment dat ik wakker werd gemaakt met een dringend verzoek mijn moeder te bellen, de lange wandeling zonder iets te weten maar het ergste vermoeden en uiteindelijk op de phonestone het ergste wat je kan bedenken, te horen te krijgen. Er is veel tijd hier om na te denken, maar ook afleiding. Ik heb een dode mono congo aapje gekregen, om te preparen. Het was in het begin een paar keer slikken, het beest is gaan klimmen in de hoogspanningskabels, en daardoor geelectrocuteerd (staart bijna niks van over, en de twee handjes verkrampt en gebroken). Maar dat maakt het niet minder interessant voor mij. Na 8 uur snijden is het vel eraf, het is net een klein alientje.

Het is gelukt, de foto´s staan op:

http://www.flickr.com/photos/nicodevelde/