¨Be a man, build a dam¨

Op het moment zit ik met Marinka in Matagalpa, een redelijk grote stad in het Noorden van Nicaragua, en het gaat goed, heel erg goed. Ik heb al heel wat mooie plekken gezien en leuke momenten gedeelt met aardige medereizigers. Ik zal maar beginnen waar ik was geeindigd in mijn laatste verslag.

Ik stond redelijk uitgeslapen op, tijdens het ontbijt van pannenkoeken met kaas, heb ik mijn boekje uit gelezen. In de middag ging ik met Matt naar een winkelcentrum voor om iets te eten, daarna had ik afscheid genomen van Matt, hij ging alvast naar Leon. Ik heb Managua te voet verkend, het was een beste wandeling van ruim 3 uur. Ik heb een lelijke stad gezien, met twee hoogtepunten...een mooie boom en een standbeeld van het silhouet van Somoza, een erg belangrijke nicaraguaanse revolutionist,die op de plek van het beeld vermoord is door de Sandinos.


Om half 4 was ik weer terug in het hostel en had het gehad met de stinkstad, ik wilde weg. Van te voren had ik me voorgenomen om te blijven want ik was heel gaar en dus bang dat ik dingen zou vergeten, kwijtraken etc. Maar ik had toch mijn biezen gepakt en ben met een volgepropt busje vertrokken naar Leon. Tijdens de rit belde Mark nog onverwachts, heel leuk! In Leon had ik een taxi genomen naar het hotel, en bijna mijn backpackrugzag vergeten (lag nog in de bus), maar gelukkig letten de buschauffer op. Het hostel waar ik overnachtte heette lazy bones, en daar was niks van gelogen. De sfeer die er hing was ik eigenlijk niet echt gewend van een backpackershostel, iedereen was erg op zichzelf, boekje lezen, baantje trekken in het zwembad, maar niemand deed iets. De enige jongen waar ik mee gesproken heb was een canadees, ik vroeg wat hij ging doen in Nicaragua, antwoord: ¨I am not going to lie man, i am here to fuck women and take drugs¨. Hmm..oké.

Ik had gehoord dat je van een vulkaan kon zandboarden, dus had ik inforamatie gevraagd bij een reisorganisatie, maar niemand stond ingeschreven, dus ik zou dan de enige op de lijst zijn. Dan maar iets anders.In mijn lonely planet (LP) stonden wat locaties aangeven voor fietsverhuur, maar geen daarvan had fietsen. Bij de laatste locatie werkte er een jongen met een Fyenoord shirt aan, dus we hadden iets van een gesprek. En ik bleef zitten totdat hij een fiets voor mij geregeld had, hehe.

Ik fietse een beetje rond Leon en zag in de verte een paar vulkanen, dat was mijn enige orientatiepunt. Na een kwartier viel het plastic af van mijn pedaal. De verharde weg ging over in een zandweg en ik kwam bij de meest afgelegen plekken. Met mooie vogels (vel rood) en vlinders. Van zandweg ging het over in een rivier, fiets op mijn schouder en gaan. Aan de overkant had ik even uitgerust,water gedronken en keek naar een vrouw aan de overkant, vroeg of ze hulp nodig had, maar ze wees mijn aanbod af. Ze vroeg waar ik naartoe ging, naar de vulkanen, ze wenste me veel succes. Ik heb door n half regenwoud, pindavelden, en langs de autoweg gefiets. Het andere pedaal viel er ook vanaf en het zadel zat los, maar wel veel moois gezien. Na plusmin 60km kwam ik al vloekend bij het hostel aan. De verhuurder verontschuldigde zich van de fiets (slechte kwaliteit), ik hoefde niks bij te betalen. Met een voldaan gevoel viel ik in slaap.


Next day pakte ik de bus richting het noorden, naar de Somoto Canyon, met als tussenstopje in Esteli. Bij het instappen maakte ik kennis met Travis, ik noemde hem Traveling Travis. Een 24-jarige jongen uit USA, werkt op cargoschip. Een hele aardige jongen, veel mee gepraat onderweg en we kwamen al snel aan in Esteli. We hadden al een hostel uitekozen, bij het uitstappen stond er een pickuptruck klaar. Travis ik en een groep van 12 Belgen werden als een school vissen (op)gevangen, en naar ons hostel gebracht. Het was een klein en gezellig, gerund door een Britse vrouw, met aan de overkant een biologisch vegatarisch restaurant(ook van haar). We deelden een kwamen met een Harmen, lange blonde jongen uit Klundert (Zuid-Holland). Na wat uitgerust te hebben in de kamer gingen we met zn drieen een hapje eten bij de overburen. Een heerlijke lasagna gegeten met een Nicaraguaans biertje. Het was zaterdag, dus tijdens het eten maakte we al plannen om uit te gaan. Maar dat viel in duigen omdat er na 6 uur, de hele stad voor 3 dagen lang droog zou ligt vanwege de verkiezingen. Ik vond dat best hilarisch, dat zegt veel over hoe het hier met de verkiezingen aantoe gaat. Tijdens het uitbuiken op bed was ik in gesprek met Harmen, en opeens kwam er een blonde meid in de deuropening, ¨ Hooi, ik hoorde opeens Nederlands!¨ Dat was Marinka, d´r vriendin Willeke kwam er later ook bij. We hadden opeens een heel gezellig groepje.

De voldende dag stonden de watervallen op de planning, Harmen en ik huurden beide een fiets, de rest ging met een Amerikaans stel met de pickuptruck. Het was een pittig stukje fietsen want het was af en toe heel stijl. Ik moest zo nu en dan zelfs afstappen, Harmen (19-jaar, lang en pezig) fietsen op rustig tempo gewoon door. Ik geef maar mn spierpijn de schuld van de laatste fietstocht, maar eigenlijk voelde ik me een oude man :P. Het laatste stuk ging downhill met veel stenen, echt mountenbiken. Helemaal rood en bezweet kwamen we aan bij de waterval. De anderen waren er al, het was zoo ontzettend mooi. Er was verder helemaal niemand, en het water was heerlijk koud. We hebben daar een tijdje gezwommen en rondgehangen, een mooie grote spin gezien, veel grote blauwe vlinders en nog meer leuke inscecten. Travis kwam op het geniale idee om een dam te bouwen.Met 4 man sterk hebben we goed werk verricht en we hadden de grootste lol, De volgende quotes tijdens het bouwen:

¨Don´t ask me wy, but we build a dam, god damn!!¨
¨Be a man, build a dam¨
¨We didn´t just hang around there man, we did something, we build a dam!¨

Na contacten gewisseld te hebben had ik afscheid genomen van Travis, hij ging naar de Miraflor met een meisje die hij had ontmoet in het hostel. Je maakt snel reisvrienden, maar ze zijn ook even snel weer weg, vond ik eerlijk gezegd wel jammer want we lagen elkaar goed.

Marinka en Willeke wilden terug liften, we hadden een weddenschap: wie het eerst terug bij het hostel is. De weddenschap hadden harmen en ik dik gewonnen, dus aten we de pepernoten van Marinka als avondeten.
S´avonds vroeg Marinka geheel onverwachts of ze met mij mee mocht naar de Somoto Canyon, ik had haar verteld dat ik graag bij een Nicaraguaanse gezin wil overnachten, en ze had wat gelezen in haar LP. ¨Tuurlijk mag je mee!¨ Na een potje Uno (¨U-no uno uno uno uno¨) met de Belgen ging ik naar bed.

De volgende dag afscheid genomen van Harmen, hij ging naar zijn gastgezin in een plaatje zo klein dat hij op geen kaart was vermeld. Willeke ging naar Leon, want ze vloog over een paar dagen terug naar Nederland. Marinka en ik gingen naar de busstation, na anderhalf uur wachten was er nog geen bus naar Somoto, we vroegen aan verschillende Nicaraguanen informatie, maar iedereen zei iets anders (heel typisch). Dus gingen we liften.

Hoe en of we aankomen in Somoto is te lezen in mijn volgende reisverhaal.

De fotos laten nog even op zich wachten.