De vlucht

1 November
Vanmorgen ging de wekker om kwart over vijf, mijn moeder en Elvira stonden ook op, voor Heidi (de hond) was het veelste vroeg. Helaas had m'n broer nachtdienst, ik had hem graag persoonlijk willen feliciteren met het krijgen van een vast contract, onze anonieme arbeider. Thuis afscheid van mn moeder genomen en 1 min. voor vertrek stapte Elvira en ik in de trein (living on the edge). Op Schiphol ging het veelste snel; inchecken, broodje eten en de laatste zoen, ¨Elvira tot skype!¨ Ik was best wel zenuwachtig toen in het vliegtuig in stapte, 't deed me herinneren aan de plotselinge vlucht van n half jaar geleden en n beetje heimwee. Na een tukje en ontbijt ging het al een stuk beter. Tijdens de vlucht stomme films gekeken (die met geluid), gelezen, Spaanse woordjes geleerd en informatie opgezocht in lonely planet. Na een tijdje liepen Onno en tjitske van onstage langs me, wat een toeval! Onno was een beetje gaar van zijn slaappillen, tjitske vertelde dat 6 nov. verkiezingen zijn, spannende tijden in Nicaragua. Op de luchthaven van houston werd ik door de douane eruit gepikt omdat ik gele ogen had, wat kan duiden op Hepatitis. Ik legde uit dat het door mijn verhoogde bilirubine komt en dat ik ingeeent ben tegen hepatitis, toen mocht ik weer gaan, jeej.
Op het vliegveld van Houston had ik een large coke besteld van 1L, dat houd me wel wakker, het was maar 3 uur wachten, maar om 1 uur snachts (nl tijd ) vertrok pas de vlucht naar naar Managua.
Op het vliegveld kwam ik Jeffrey tegen, de onderzoeksleider van Laguna de apoyo. Dat was wel heel handig want ik had nog geen contact met hem gehad. Hij herkende mij niet meteen, maar het was wel fijn om even met hem gepraat te hebben voordat ik weer terug ga naar de Laguna de apoyo. In het vliegtuig zat ik naast twee nederlandse dames, ze gingen een 10daagse rondreis maken. Ik vertelde dat ik ook veel van reizen hield en dat ik 3 weken geleden Nog in Albanië ben geweest, zegt mn buurvrouw dat ze daar ook is geweest met haar vriendin (die voor mij zat), en dat ze stichting Albanië heeft opgericht, ik vertelde dat ze bij deze er 1 fan bij heeft, mijn broer.
Op het vliegveld van Managua had ik 2NL meiden aangesproken, of ze al vervoer en verblijf hadden in Managua en of ik mee kon. Ze vonden het een goed plan, maar 1 kamer bleek 30dollar te zijn, ver boven mijn budget. Ik pakte daarom zelfstandig de taxi naar een backpackershostel, more my thing. Daar ontmoete ik een canadees genaamd Matt (half jaar reizen naar zuid amerika), we ontmoeten elkaar in Leon. Op de kamer met een praatgraag uit Duislag gesproken, ik was helemaal gebroken maar ze ging maar door :P. Om 6 uur NL tijd viel ik in slaap.